در اندیشه دیگران‏

حضرت فاطمه‏ (علیها السلام)  دست‏ پرورده مکتب وحى و تربیت ‏یافته حضرت محمد(ص)است. اسلام، دین نوع‌ دوستى، اهتمام به امور مردم، دلسوزى براى تهی دستان و یارى مظلومان است.
زهراى اطهر (علیها السلام)  نیز که اسوه ماست، مظهرى از این صفات و رفتار مکتبى بود.
در سیره رفتارى آن حضرت آمده است: وى از توان مالى خویش در راه کمک به محرومان نیازمند بهره مى ‏گرفت. یک بار، پارچه‏ اى را که داشت، به رسول خدا(ص)داد و آن حضرت آن را تکه تکه برید و به تعدادى از اسیران بى‏ لباس رومى داد که خود را بپوشانند.
داستان نزول سوره «هَلْ اَتى‏» در شأن این خانواده نیز، بر همین محور است که این خانواده، براى اداى نذر خویش سه روز روزه گرفتند و هنگام افطار، غذاى خود را به مسکین و یتیم و اسیر دادند: وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً
آزاد سازى بردگان در نظر او کارى ارزشمند بود.
گردن‏بندى را که على‏ (علیه السلام)  براى او خریده بود، فروخت و با پول آن برده‏اى خرید و آزاد کرد. پیامبر اکرم‏(ص)از این کار دخترش بسیار خرسند و شادمان گشت و او را ستود.
در فکر مردم بودن، «روح مسلمانى» است. آن بانو، حتى در دعا و حاجت‏ خواهى از خدا هم از یاد مردم غافل نبود. گاهى شب‌هاى جمعه تا صبح، به نماز و دعا مى‏ پرداخت و براى دیگران دعا می‏کرد، اما براى خود چیزى از خدا نمیخواست. وقتى فرزندان خردسالش راز این کار را مى‏ پرسیدند، مى‏ فرمود: فرزندانم! اول همسایه، آن‌گاه خانه!
داستان بخشیدن جامه تازه عروسى را به نیازمندى که درِ خانه حضرتش آمده بود، شنیده و خوانده ‏اید. این نیز جلوه‏اى از روحیه ایثار و بخشندگى آن حضرت و نشانه نوع دوستى و محروم‏ نوازى و کمک به نیازمندان بود.
شیعه زهرا (علیها السلام)  نیز از توان مالى خود در رفع نیاز دیگران بهره مى‏ گیرد و در غم و شادى دیگران، خود را سهیم و شریک مى‏ داند.
تنها به فکر راحتى خود بودن و غم مردم نخوردن، از «سیره مادر» به دور است و شیعه زهرا، در این مورد هم باید از آن بانوى بزرگ، درس بیاموزد.