عفاف و حجاب‏
از بارزترین جلوه‏ هاى الگویى بانوى اسلام، زهراى اطهر (علیها السلام) ، حُجب و حیا و عفاف آن حضرت بود.
پوشش از «نگاه حرام» و «چشم نامحرم»، هم مصونیتى براى بانوان پدید مى‏ آورد، هم جامعه را از تباهى و فساد باز مى‏ دارد، و هم نشانه آگاهى و بیدارى زن و پرهیز از تبدیل شدن به ابزار سودپرستى و کامجویى بول هوسان است.
اینها گوشه ه‏ایى از فلسفه حجاب در مکتب است.
حضرت زهرا (علیها السلام)  هم در سخن، معلم حجاب بود، هم در رفتار، اسوة عفاف.
عقیده داشت بهترین چیز براى زن، آن است که نه نامحرم او را ببیند و نه نگاه او به مردان نامحرم بیفتد. این سخن، نه به معناى ردّ فعالیت‌ها و حضور اجتماعى زن در صحنه، بلکه هشدار و تذکر به لغزشگاه‌هایى است که بر سر راه پاکدامنى و عفاف وجود دارد و گاهى زمینه یک فساد عظیم، یک «نگاه» است، چه از سوى زن، چه مرد.
وقتى یک مرد نابینا وارد خانه آن حضرت مى‏ شود و با رسول خدا(ص)ملاقات مى‏ کند، با ورود او، زهرا (علیها السلام)  برمی‌خیزد و فاصله مى‏گیرد و خود را مى ‏پوشاند، یا پشت پرده مى ‏رود. وقتى پیامبر(ص) مى ‏فرماید: دخترم! این مرد نابیناست. زهرای اطهر(س) پاسخ مى‏دهد: اگر او نمى‏ بیند، من او را مى ‏بینم و او بوى مرا استشمام مى‏ کند. پیامبر خدا با شنیدن این کلام، ضمن تأیید گفتار دخترش مى ‏فرماید: گواهى مى‏ دهم که تو پاره تن منى.
نیز نقل شده که پیش از وفات، به على‏ (علیه السلام)  و به «اسماء» وصیت کرد که چون از دنیا رفت، پیکرش را داخل تابوتى بگذارند تا حجم بدن دیده نشود!
پیش از آن رسم بود که زنان را روى تابوتِ سرْباز مى ‏نهادند و حجم بدن معلوم مى ‏شد. اسماء به آن حضرت یادآور شد که در سرزمین حبشه، براى مرده‏ها تابوتى مى‏ سازند که حجم بدن و اندام را مى‏ پوشاند. شکل آن را هم براى آن بانوى بزرگوار ترسیم کرد. حضرت فاطمه‏ (علیها السلام)فرمود:
«اى اسماء! براى من نیز شبیه آن را بسازید، و پس از مرگ، پیکرم را درون آن بگذارید تا مرا بپوشاند. خداوند تو را از آتش دوزخ بپوشاند!»
آن نیز درسى براى عفاف جامعه و آرامش روحى افراد است، که در سایه پوشش زن و کنترل نگاه مردان، مصونیت و ایمنى اخلاقى پدید مى ‏آید و زمینه گناه از بین مى ‏رود.