بُعد عبادى‏

آنچه به وجود انسان معنى می‏بخشد، رابطه «نیایش» و «پرستش» با معبود است. هر که در دستگاه خدا «بنده»تر باشد، آزادتر و مقرّب‏تر است.
پیروان سیره زهرا (علیها السلام)  همچون او باید اهل ذکر، دعا، خلوت، تهجّد و نماز باشند.
حضرت فاطمه‏ (علیها السلام)  بسیار شیفته عبادت و نیایش به درگاه الهى بود. از همه دل بریده بود و دلش پیوسته با پروردگارش بود.
آنقدر در پیشگاه خدا به عبادت می ایستاد که قدم‌هایش ورم مى کرد و هرگز از نماز و دعا و نیایش خسته نمیشد، بلکه لذّت معنوى او در عبادت بود.
در نمازهایش از خوف خدا میگریست.
براى هر روز از روزهاى هفته، و تعقیبات نماز، دعاهای ویژه‌ای داشت (در کتاب‌هاى دعا، متن دعاها و ذکرهاى روزانه و تعقیبات نماز آن بانوى بزرگ آمده است).
در دعاهایش براى زنان و مردان مؤمن دعا می‏کرد، ولى براى خود دعا نمیکرد. وقتى علّت را میپرسیدند، میفرمود: اول همسایه، سپس خانه!
تسبیحات حضرت زهرا (علیها السلام)  از برکات آن بانو است. روزى خسته از کارهاى طاقت‏ سوز خانه، با دست‏هاى تاول زده به محضر پیامبر خدا(ص)رفت تا براى کمک در انجام کارهاى خانه کنیزى براى خود بگیرد.
رسول خدا(ص)بهتر از کنیز و خدمتکار را به او عطا کرد، یعنى «تسبیحات حضرت زهرا (علیها السلام) ». این ذکرهاى شریف را حضرت جبرئیل‏ (علیه السلام)  از سوى خداوند آورد و به حضرتش تعلیم داد.
آرى... الهام و نیرو گرفتن از یاد خدا براى غلبه بر دشواری‌هاى زندگى!
انس او با محراب عبادت و خلوت او در پیشگاه پروردگار و عشقى که به نماز داشت، او را محبوب خدا و حبیب رسول ساخته بود.
شب‌هاى قدر، برنامه‏ هاى مفصّل‏ ترى داشت،حتى افراد خانه را هم در طول روز آماده می‏کرد تا شب قدر را بیدار بمانند و به عبادت بپردازند و میفرمود: «محروم کسى است که از خیر شب قدر محروم بماند».
هر که در پى «سیرت فاطمى» باشد، باید در کنار تلاش‌هاى روزانه، اهل نیایش شبانه هم باشد و نماز و یاد خدا را در زندگى، سرمایه تقرّب به خدا قرار دهد.